Rafelranden en clichés

Als kind was ik al vaak bezig met wat er nog meer was. Is er meer tussen hemel en aarde? Waarom geloven mensen in een god? Ik kon dromerig en in mezelf gekeerd zijn. Tot ik mijn rond mijn vijftiende realiseerde dat als ik zo zou leven, ik erg eenzaam zou worden. Ik begon me langzaam open te stellen. Ik wilde meer van het leven en de wereld zien, avonturen beleven en mensen ontmoeten.

Zingeving

Tijdens mijn reizen in Europa en Azië voor mijn werk als inkoper had ik geregeld persoonlijke gesprekken met mensen die ik amper kende. Tijdens een vliegreis, boven op een berg op Lantau Island, lopend langs de Donau, waren er spontane ontmoetingen. Daarna verdwenen we weer in de anonimiteit. Zo herinner ik mij een gesprek met een man die mij uitvoerig vertelde over het verdriet en de leegte na de zelfmoord van zijn dochter. Een dame wiens broer was overleden, en die doordat ze gestrand was op het vliegveld, zijn begrafenis zou missen, vertelde mij dat liefde sterker is dan de dood. En er was die geestelijke, aan wie ik al mijn vragen die ik toen had over het geloof kon stellen.
Al deze korte en lange gesprekken gingen over hetzelfde: zingeving van het leven.

Mantra’s: het zingen op zich vond ik al tamelijk belachelijk

In diezelfde periode, ongeveer 15 jaar geleden, begon ik met yoga. Ik had een hekel aan de sportschool en het leek mij een goed alternatief voor lichaamsbeweging. Ik vond het heerlijk, hoewel ik aanvankelijk niet wist wat yoga eigenlijk was. In het begin had ik weerstand tegen de Sanskriet woorden die in de les werden gebruikt of bij het zingen van mantra’s. Dat laatste vond ik echt afschuwelijk, ik wilde er zelfs niet aan meedoen. Ik wilde weten wat de betekenis was van de teksten voordat ik het ging zingen en het zingen op zich vond ik al tamelijk belachelijk. Ook het Namaste aan het einde van de les hoefde voor mij niet.

Ondertussen merkte ik wel dat de oefeningen van alles in mij los maakte, in mijn lijf en geest. Ik ging bewuster ademen, het voelde als verbinding tussen lichaam en geest. Een ruimte die ik niet eerder had ervaren.

Verlangen

Langzaam realiseerde ik mij dat yoga meer was dan de fysieke oefeningen op de yogamat en begon mij te interesseren in de yogafilosofie. Ik ging een opleiding volgen voor yoga en wijsbegeerte en vanaf dat moment is er een onuitputbare schat aan kennis aan mij opengesteld. Mijn verlangen naar de antwoorden in het leven werden er gestild, gevoed en weer opnieuw aangewakkerd. Het bestuderen van teksten uit de Yoga Sutra’s van Patanjali gaven mij nieuwe inzichten.

Nog steeds als ik de vertalingen vanuit Sanskriet naar Nederlands lees, haal ik er weer iets anders uit wat voor mij van toepassing is op dat moment. Ik zing mantra’s nu uit volle borst mee en merk, misschien ironisch genoeg, dat ik daar instant gelukkig van word.

Zelfonderzoek

Yoga is voor mij zelfonderzoek geworden, de weg naar binnen, de spirituele invulling waar ik naar op zoek was in mijn leven. Het is een pad waar ik nog regelmatig struikel, val, opsta, vanaf dwaal en de rafelranden opzoek. Maar waarvan ik ook weet dat ik altijd kan terug keren, mezelf kan voeden, zoeken naar het licht in mezelf en ook het omarmen van mijn donkere kant.

En dan eindig ik met het vaak misbruikte en ten onrechte geworden yoga cliché met de oh zo mooie betekenis.
Namaste. Het licht in mij, groet het licht in jou.